توسط : بیماری اوتیسم بدون توجه به فرهنگ، نژاد یا گذشته‌ی اقتصادی افراد در جوامع مختلف سرتاسر جهان پیدا می‌شود. به گفته مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، بیماری اوتیسم در پسران بیشتر از دختران اتفاق می‌افتد (با نسبت ۴ به ۱ در مرد و زن). اختلال طیف اوتیسم نوعی اختلال عصبی و تکاملی است که در اوایل کودکی شروع می‌شود و در طول زندگی یک فرد به طول می‌انجامد. این امر بر نحوه عملکرد و تعامل فرد با دیگران، برقراری ارتباط و یادگیری او تأثیر می‌گذارد. علل اصلی اوتیسم هنوز مشخص نیست. تحقیقات نشان می‌دهد که ژن و محیط نقش مهمی در ابتلا به اوتیسم دارند.
اصطلاح اختلال طیف اوتیسم (ASD) برای توصیف گروهی از اختلالات عصبی تکاملی استفاده می‌شود. این اختلالات با مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی مشخص می‌شوند. افراد مبتلابه اوتیسم اغلب علائم یا الگوهای رفتاری محدود، تکراری و کلیشه‌ای را از خود نشان می‌دهند که کافه نبض در این مطلب پزشکی به طور ویژه به آن پرداخته است و شیوه های کاربردی در ارتباط با برخورد و شیوه های رفتاری روزمره با این کودکان را خواهد گفت. پس در ادامه این مطلب با ما همراه باشید.
بررسی تاریخچه بیماری اوتیسم (درخودماندگی)
از سال ۱۹۰۸ میلادی تاکنون، متخصصان و کارشناسان زیادی تحقیقات بسیاری را برای بیماری اوتیسم انجام داده‌اند. واژه اوتیسم اولین بار، در سال ۱۹۰۸ میلادی معرفی شد. در این سال واژه اوتیسم برای توصیف برخی از افرادی که مبتلابه اسکیزوفرنی بودند مطرح شد و این گروه از بیماران بسیار گوشه‌گیر و منزوی بودند. لئو کانر (یک روان‌پزشک کودکان که اهل آمریکا بود)، در سال ۱۹۴۳، تحقیقی منتشر کرد که در آن روی ۱۱ کودک باهوش، اما به‌شدت منزوی بررسی‌هایی انجام داده بود که این کودکان علاقه و اصرار زیادی به انجام دادن الگوهای تکراری داشتند. چند وقت بعد، این روان‌پزشک شرایطی را که این کودکان داشتند را به‌عنوان اوتیسم دوران کودکی معرفی کرد.
معرفی طیف (سطح) های مختلف بیماری اوتیسم
اوتیسم نوعی اختلال رشد است و علائم آن از خفیف تا شدید متغیر است. برای بیماری اوتیسم سه طیف (سطح) وجود دارد.
برای تعیین طیف اوتیسم، پزشکان دو نکته را در نظر می‌گیرند:
- توانایی‌های ارتباطات اجتماعی
- رفتارهای محدود و تکراری
هرچه سطح یا طیف اوتیسم پایین‌تر باشد، ممکن است افراد به پشتیبانی و کمک کمتری نیاز داشته باشند.
توجه داشته باشید، اگرچه این طیف‌ها توضیحات دقیقی را ارائه می‌دهند، اما کامل نیستند زیرا بعضی از افراد به وضوح دریکی از طیف‌ها قرار نمی‌گیرند. همچنین علائم اوتیسم می‌توانند باگذشت زمان تغییر کنند و گاهی شدیدتر شوند. مطالب زیر را بخوانید تا با طیف‌های اوتیسم آشنا شوید.
بیماری اوتیسم خفیف یا سطح ۱ چیست؟
افراد مبتلابه اوتیسم خفیف یا سطح ۱ مشکلات قابل توجهی در مهارت‌های ارتباطی و معاشرت با دیگران دارند. آنها معمولاً می‌توانند مکالمه داشته باشند، اما برقراری ارتباط دوستانه، پیدا کردن دوست و یا شوخی کردن برای آنها دشوار است.
این افراد معمولاً می‌توانند یک زندگی با کیفیت را با حمایتی اندک برقرار کنند. این حمایت معمولاً به‌صورت رفتاردرمانی یا انواع دیگر درمان صورت می‌گیرد. این روش‌های درمانی می‌توانند به بهبود مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی فرد کمک کنند.
بیماری اوتیسم متوسط یا سطح ۲ چیست؟
کسانی که مبتلابه اوتیسم سطح ۲ هستند نیاز به حمایت زیادی دارند. علائم مرتبط با این سطح شامل فقدان شدید هر دو مهارت ارتباط کلامی و غیرکلامی است و این اغلب فعالیت‌های روزمره را دشوار می‌کند.
این افراد به‌طورکلی نیاز به حمایت بیشتری نسبت به افراد مبتلابه اوتیسم سطح ۱ دارند. حتی ممکن است آنها با پشتیبانی نیز برای ایجاد تغییرات در محیط زندگی خود کار سختی داشته باشند.
افراد مبتلابه اوتیسم سطح ۲ بهتر است که از کاردرمانی نیز بهره‌مند شوند. این نوع درمان به آنها کمک می‌کند مهارت‌های لازم برای انجام کارهای روزانه مانند تصمیم‌گیری یا مهارت‌های مرتبط با شغل را توسعه دهند.
بیماری اوتیسم شدید یا حاد و یا سطح ۳ چیست؟
این شدیدترین سطح اوتیسم است. کسانی که در این سطح هستند نیاز به پشتیبانی بسیار اساسی دارند. علاوه بر عدم وجود شدید مهارت‌های ارتباطی، افراد مبتلابه اوتیسم سطح ۳ رفتارهای تکراری یا محدودکننده‌ای را نیز نشان می‌دهند.
رفتارهای تکراری یعنی انجام یک کار خاص جسمی بارها و بارها یا صحبت‌هایی با عبارت‌های تکراری و رفتارهای محدودکننده رفتارهایی هستند که افراد تمایل دارند کسی را از دنیای اطراف خود دور کنند.
همچنین ممکن است برای آنها داروهایی تجویز شود. درحالی‌که هیچ دارویی به‌طور خاص، برای درمان اوتیسم وجود ندارد، اما برخی از داروها می‌توانند به مدیریت علائم خاص یا اختلالات همزمان، مانند افسردگی یا مشکل تمرکز کمک کنند. فردی با این سطح اوتیسم ممکن است به یک مراقب نیاز داشته باشد که به او کمک کند تا مهارت‌های اساسی را یاد بگیرد، مهارت‌هایی که به او امکان موفقیت در مدرسه، خانه یا محل کار را می‌دهد.
دلایل ایجاد بیماری اوتیسم (درخودماندگی) چیست؟
علت دقیق بیماری اوتیسم هنوز ناشناخته است اما بااین‌حال، کارشناسان معتقدند که برخی عوامل، ممکن است خطر را افزایش دهد که به شرح زیر است:
بررسی عوامل ژنتیکی (مادرزادی) در بیماری اوتیسم
ژنتیک می‌تواند بر خطر ابتلا به برخی اشکال بیماری اوتیسم تأثیر بگذارد. اگر یک برادر، خواهر، دوقلو یا والدینی دارای اختلال اوتیسم دارید، احتمال بیشتری وجود دارد شما نیز آن را در فرزندان خود توسعه دهید.
برخی از شرایط پزشکی نیز به اوتیسم نیز مرتبط بوده است مثل اختلالات ژنتیکی مانند سندرم X شکننده و توبروز اسکلروزیس. میزان اوتیسم در بین کودکان مبتلابه توبروز اسکلروزیس بسیار بیشتر دیگر افراد است.
بررسی عوامل محیطی در بیماری اوتیسم
برخی از کارشناسان عقیده دارند که قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین و سایر سمومی که در محیط‌زیست وجود دارند خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش می‌دهد و همچنین برخی از داروهای تجویزی مانند تالیدومید و اسید والپروئیک نیز با ابتلا به اوتیسم مرتبط هستند.
مثلاً اگر مادر نوزاد هنگام بارداری این داروها را مصرف کند، ممکن است خطر ابتلای او به این بیماری را افزایش دهد. همچنین کودکانی که سن والدین آنها زیاد است نیز در خطر ابتلا به اوتیسم اند.
بر اساس گزارش انجمن اوتیسم، محققان در حال بررسی پیوندهای احتمالی بین اوتیسم و برخی عفونت‌های ویروسی یا اختلالات متابولیکی هستند.
بیماری اوتیسم چند نوع است؟
سه نوع اختلال در اوتیسم وجود دارد که در زیر به بررسی آنها می‌پردازیم:
اختلال اوتیستیک چیست؟
این اختلال که بعضی‌اوقات به آن «اوتیسم کلاسیک» نیز می‌گویند چیزی است که اکثر مردم هنگام شنیدن کلمه اوتیسم به آن فکر می‌کنند. افراد مبتلابه اختلال اوتیستیک معمولاً دچار تأخیر در یادگیری زبان گفتاری، چالش‌های اجتماعی و ارتباطی و رفتارها و علایق غیرمعمول هستند. بسیاری از مبتلایان به اختلال اوتیستیک ناتوانی ذهنی دارند.
سندرم آسپرگر چیست؟
افراد مبتلابه سندرم آسپرگر معمولاً علائم خفیف‌تری از اختلال اوتیستیک دارند. آنها ممکن است چالش‌های اجتماعی و رفتارها و علایق غیرمعمول داشته باشند. بااین‌حال، آنها به‌طورمعمول در یادگیری زبان گفتار یا ناتوانی ذهنی مشکلی ندارند.
اختلال رشد فراگیر طبقه‌بندی نشده (PDD-NOS) چیست؟
این گاهی اوقات «اوتیسم غیرعادی» یا طبقه‌بندی نشده (PDD-NOS) خوانده می‌شود. ممکن است افرادی که با برخی از علائم اختلال اوتیستیک یا سندرم آسپرگر مواجه می‌شوند، اما نه همه آنها، مبتلابه اختلال رشد فراگیر طبقه‌بندی نشده باشند. این افراد معمولاً علائم کمتر و خفیف‌تری نسبت به مبتلایان به اختلال اوتیستیک دارند. این علائم فقط ممکن است باعث ایجاد چالش‌های اجتماعی و ارتباطی شود.
علائم و نشانه‌های بیماری اوتیسم چیست؟
بیماری اوتیسم می‌تواند هم در کودکان و هم بزرگسالان رخ دهد اما ازآنجایی‌که اوتیسم اغلب در کودکان نوپا تشخیص داده می‌شود، ممکن است در بزرگسالان به‌راحتی تشخیص داده نشود.
برای آگاهی از علائم و نشانه‌های اوتیسم در کودکان و بزرگسالان می‌توانید به مطالعه مطالب زیر بپردازید:
بررسی علائم و نشانه‌های اوتیسم در کودکان
برخی از کودکان مبتلابه اوتیسم قبل از ۱ یا ۲ سالگی عادی به نظر می‌رسند ولی ناگهان عقب‌نشینی می‌کنند و زبان یا مهارت‌های اجتماعی خود را که قبلاً به دست آورده بودند از دست می‌دهند که به آن اوتیسم رگرسیونی گفته می‌شود.
در علائم اولیه کودک مبتلابه اوتیسم ممکن است:
- به نام خود پاسخ ندهد (ممکن است کودک ناشنوا ظاهر شود)
- به اشیاء یا چیزهای مورد علاقه خود توجه نکند یا علاقه نشان ندهد
- به بازی کردن علاقه‌مند نباشد
- از تماس چشمی خودداری کند
- می‌خواهد تنها باشد
- در درک کردن احساسات دیگران مشکل داشته باشد
- هیچ سخن یا گفتاری، حتی با تأخیر هم نداشته باشد
- کلمات یا عبارات را بارها و بارها تکرار کند
- به سؤالات پاسخ نامربوط بدهد
- دستان خود را به هم بزند، بدنش را صاف کند، یا دور خود بچرخد
- واکنش‌های غیرمعمول (بیش‌ازحد یا خیلی کم) نسبت به صدا، بو، طعم و نگاه داشته باشد
- از اتفاقات کوچک ناراحت شود
- مهارت‌های اجتماعی کمی داشته باشد و یا فاقد مهارت باشد
- از تماس فیزیکی خودداری کند
- نسبت به چیزهای خطرناک هیچ ترسی نداشته باشد
- ضمیرها را معکوس به کار ببرد (به‌عنوان‌مثال، بجای اینکه بگوید «شما»، می‌گوید «من»)
بررسی علائم و نشانه‌های اوتیسم در بزرگسالان
علائم و نشانه‌های بزرگسالان مبتلابه اوتیسم ممکن است برای مدت‌ها و یا حتی تا آخر عمر تشخیص داده نشوند.
علائم و نشانه‌های متداول بیماری اوتیسم در بزرگسالان می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- دست‌وپا چلفتی بودن
- دشوار بودن مکالمه برای آنها
- مشکل در برقراری یا حفظ رابطه دوستانه نزدیک
- ناراحتی در هنگام تماس چشمی
- مشکل در تنظیم احساسات
- صحبت‌های مکرر درباره یک یا چند موضوع
- حساسیت به صداها یا بوهایی که دیگران را آزار نمی‌دهد
- سروصداهای غیرارادی مانند صدای پاکسازی مداوم گلو
- درک طعنه یا شوخی برای آنها دشوار است
- عدم توجه هنگام صحبت کردن با او
- علاقه‌مندی فقط به چند فعالیت خاص و ترجیح فعالیت‌های انفرادی
- اضطراب اجتماعی
- در بعضی موارد توانایی‌های خاص و برتری در ریاضیات و رشته‌های مرتبط دارند
افراد مبتلابه اوتیسم معمولاً همه علائم و نشانه‌های فوق را نخواهند داشت و همچنین علائم و نشانه‌ها در افراد مختلف متفاوت است و می‌توانند بین زن و مرد نیز متفاوت باشند.
از کجا بفهمیم نوزاد اوتیسم دارد؟
اگر به هر دلیلی احساس کردید نوزاد شما هر یک از علائمی که در بالا گفته شد را داشته باشد و یا احساس کردید یک مشکلی در او وجود دارد، با پزشک متخصص اطفال در مورد آن صحبت کنید زیرا ممکن است کودک شما مبتلابه اوتیسم باشد. بدترین چیز این است که وقتی والدین در خصوص فرآیند رشد کودک خود نگران می‌شوند، به آنها گفته شود که نگران نباش و یا صبر کن خودش خوب می‌شود؛ زیرا کارشناسان معتقدند بهتر است والدین به غریزه خود اعتماد کرده و اگر فکر می‌کنند رشد کودک آنها نرمال نیست، با پزشک در میان بگذارند تا بفهمند که آیا این‌ها علائم اوتیسم اند یا خیر.
بیماری اوتیسم چه عوارضی دارد؟
افرادی که مبتلابه اوتیسم هستند، ممکن است عوارض زیادی را تجربه کنند که پنج مورد از مهم‌ترین آنها در زیر بررسی‌شده است:
- مشکلات حسی: شخص مبتلابه اوتیسم، ممکن است نسبت به بعضی چیزها بسیار حساس باشد، مثل سروصداهای بلند یا چراغ‌های روشن ممکن است باعث ناراحتی عاطفی قابل‌توجهی شود. از طرف دیگر، ممکن است به هیچ وجه به برخی از احساسات، مانند گرمای شدید، سرماخوردگی یا درد پاسخ ندهد.
- تشنج: تشنج در بین مبتلایان به اوتیسم شایع است که اغلب در کودکی یا سال های نوجوانی فرد مبتلابه اوتیسم شروع می‌شود.
- مسائل بهداشت روان: داشتن اوتیسم فرد را در معرض افسردگی، اضطراب، رفتارهای تکانشی و نوسانات خلقی قرار می‌دهد.
- نقص روحی: بسیاری از مبتلایان به اوتیسم دارای برخی از اختلالات روانی هستند. كودكان مبتلابه سندرم X شكننده احتمالاً به اوتیسم مبتلا هستند. این سندرم ناشی از نقص در قسمتی از کروموزوم X است و این یکی از دلایل عمده اختلالات روانی به ویژه در بین پسران، هست.
- تومورها: توبروز اسکلروزیس نوعی اختلال نادر است که باعث رشد تومورهای خوش‌خیم در اعضای بدن، ازجمله مغز شما می‌شود. ارتباط بین غده اسکلروزیس و اوتیسم نامشخص است. با این وجود، میزان اوتیسم در بین کودکان مبتلابه توبروز اسکلروزیس نسبت به افراد فاقد این بیماری بسیار بیشتر است.
- عوارض دیگر: سایر مشکلاتی که می‌تواند با اوتیسم همراه باشد شامل پرخاشگری، عادات غیرمعمول خواب، عادات غیرمعمول خوردن غذا و مشکلات گوارشی است.
آیا اوتیسم همان بیش فعالی است؟
خیر. مطالعات نشان می‌دهند که بین ۳۷ تا ۸۵ درصد از کودکان مبتلابه اوتیسم ممکن است مبتلابه اختلال بیش فعالی و نقص توجه نیز باشند. درحالی‌که این دو اختلال یکسان نیستند و تنها در برخی موارد با هم شباهت دارند.
اختلالات تکلم در بیماری اوتیسم چگونه است؟
بسیاری از افراد مبتلابه اوتیسم برای ارتباط و گفتار دچار تأخیر یا مشکلاتی دیگر می‌شوند. این مشکلات می‌تواند از طیف خفیف تا شدید باشد و البته ممکن است برخی از افراد مبتلابه اوتیسم به‌هیچ‌وجه صحبت نکنند. در حقیقت، حدود ۴۰ درصد از کودکان مبتلابه اوتیسم غیرکلامی هستند. تنها راه کمک به افرادی که اختلالات تکلم دارند این است که هرچه زودتر درمان و تمرین‌های تکلم آنها شروع شود.
تشخیص بیماری اوتیسم چگونه است؟
تشخیص بیماری اوتیسم شامل چندین غربالگری، آزمایش‌های ژنتیکی و ارزیابی‌های مختلف است که در زیر به بررسی آنها پرداخته‌ایم.
بررسی آزمایشات و تست‌های بیماری اوتیسم
آزمایش‌های تکاملی
همه کودکان در سنین ۱۸ تا ۲۴ ماه بهتر است تحت غربالگری اوتیسم قرار بگیرند. غربالگری می‌تواند در شناسایی زودرس کودکانی که ممکن است اوتیسم داشته باشند، کمک کند.
چک لیست اصلاح‌شده برای بررسی اوتیسم در کودکان نوپا (M-CHAT) یکی از ابزارهای رایج برای غربالگری می‌باشد که در بسیاری از مطب‌های پزشکی، برای غربالگری کودکان استفاده می‌شود. در این بررسی تعدادی سؤال از والدین پرسیده شده است. مزیت آن شناسایی کودکان مبتلابه اوتیسم به‌وسیله پاسخ‌های ارائه شده توسط پزشکان متخصص اطفال است.
سایر نمایش‌ها و تست‌ها
پزشک کودک شما ممکن است ترکیبی از آزمایشات برای اوتیسم را توصیه کند، ازجمله:
- آزمایش DNA برای بیماری‌های ژنتیکی
- بررسی و ارزیابی رفتاری
- تست‌های دیداری و شنیداری
- غربالگری کاردرمانی
- پرسشنامه‌های تکاملی
تست‌ها و آزمایشات به‌طور معمول توسط تیمی از متخصصان انجام می‌شود که این تیم ممکن است شامل روانشناسان کودک، کاردرمانگرها یا آسیب شناسان گفتار و زبان باشد.
بیماری اوتیسم از چه سنی قابل تشخیص است؟
بیماری اوتیسم در بدو تولد قابل تشخیص نیست زیرا هیچ آزمایش پزشکی خاصی مانند آزمایش خون برای تشخیص این اختلال وجود ندارد. پزشکان برای تشخیص اوتیسم تاریخچه رفتار و رشد کودک را مورد بررسی قرار می‌دهند. گاهی اوقات اوتیسم می‌تواند در حدود ۱۸ ماهگی یا کمتر تشخیص داده شود. تشخیص اوتیسم تا سن ۲ سالگی اگر توسط یک متخصص با تجربه انجام شود می‌تواند قابل اعتماد باشد. با این وجود، اوتیسم در بسیاری از کودکان تا سنین بزرگ‌تر و برخی نیز تا سنین نوجوانی یا بزرگسالی تشخیص داده نمی‌شوند.
آیا بیماری اوتیسم درمان قطعی دارد؟
خیر. هیچ روشی برای درمان قطعی اوتیسم وجود ندارد و روش‌های درمانی و سایر ملاحظات درمانی، تنها می‌توانند به افراد در بهبود احساسات یا کاهش علائم کمک کنند.
آیا درمان بیماری اوتیسم با دارو ممکن است؟
هیچ دارویی نیز به‌طور خاص برای درمان اوتیسم طراحی نشده است. بااین‌حال، بعضی از داروها ممکن است به برخی از علائم اوتیسم کمک کنند.
داروهای مورد استفاده برای کمک به مدیریت اوتیسم در چند دسته اصلی قرار می‌گیرند:
- داروهای آرام‌بخش یا ضد روان‌پریشی: برخی از داروهای آرام‌بخش جدید ممکن است در کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم به پرخاشگری، خودآزاری و مشکلات رفتاری کمک کنند. اخیراً استفاده از ریزپریدون (Risperdal) و آریپیپرازول (Abilify) برای درمان علائم اوتیسم استفاده می‌شوند.
- داروهای ضدافسردگی: درحالی‌که بسیاری از مبتلایان به اوتیسم داروهای ضدافسردگی مصرف می‌کنند، محققان هنوز مطمئن نیستند که آیا این داروها در علائم اوتیسم نقش دارند یا خیر؛ اما این داروها می‌توانند برای درمان اختلال وسواس، افسردگی و اضطراب در مبتلایان به اوتیسم مفید باشند.
- داروهای محرک: محرک‌هایی مانند متیل فنیدات (ریتالین) به‌طورکلی برای درمان بیش فعالی مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما ممکن است در همپوشانی علائم اوتیسم نیز کمک کنند.
- داروهای ضد تشنج: برخی از مبتلایان به اوتیسم صرع هم دارند و ممکن است تشنج کنند، بنابراین بعضی‌اوقات داروهای ضد تشنج تجویز می‌شوند.
درمان اوتیسم با رژیم غذایی و داروهای گیاهی چگونه است؟
برای درمان یا کنترل اوتیسم درمان‌های جایگزین زیادی وجود دارند مانند رژیم غذایی و مصرف بعضی گیاهان. اگر می‌خواهید از درمان به روش رژیم غذایی استفاده کنید حتماً باید با یک پزشک متخصص مشورت نمایید.
رژیم غذایی که ممکن است در درمان اوتیسم ثمربخش باشد در زیر بررسی شده است:
- رژیم غذایی بدون گلوتن: خودداری از مصرف شیرینی، بیسکویت و ماکارونی به دلیل دارا بودن گلوتن
- رژیم غذایی بدون کازئین (پروتئین شیر): خودداری از مصرف شیر و لبنیات و بستنی
- مصرف ویتامین C: مواد غذایی که دارای ویتامین C اند شامل خانواده کلم‌ها، مرکبات (به‌خصوص پرتقال و کیوی)، نخودفرنگی، اسفناج و گوجه‌فرنگی و غیره
- مصرف ویتامین B6 و B12: حبوبات و مغزها غنی از ویتامین B هستند
- مصرف منیزیم: مصرف مواد غذایی سرشار از منیزیم مثل سویا، اسفناج، بادام، تخم کدو و آفتابگردان، عدس، جو و کلم بروکلی
- مصرف زیاد میوه و سبزیجات تازه
- نوشیدن آب کافی
- مطالعات زیادی نشان داده است که گیاه جینکو تأثیر مثبتی در بهبود اوتیسم دارد زیرا گیاه جینکو در تقویت حافظه و کمک به تکامل مغز بسیار مفید است.
سن طلایی درمان اوتیسم چه سنی است؟
از هر زمان که مشخص شود فرد به اوتیسم مبتلا است، باید درمان آن شروع شود. ازآنجایی‌که این بیماری اغلب تا ۲ سالگی تشخیص داده می‌شود، محققان عقیده دارند که بین سنین ۲ تا ۵ سالگی بهترین زمان برای درمان یا همان کنترل این بیماری است.
برای پیشگیری از اوتیسم چه باید کرد؟
اگرچه افراد نم توانند از داشتن فرزند دارای اختلال اوتیسم جلوگیری کنند، اما می‌توانند با انجام این تغییرات در سبک زندگی شانس داشتن یک فرزند سالم را افزایش دهند:
- زنان باید سالم زندگی کنند و معاینات منظم، وعده‌های غذایی متعادل داشته باشند و ورزش کنند. حتماً قبل از زایمان مراقبت‌های ویژه‌ای داشته و تمام ویتامین‌ها و مکمل‌های توصیه‌شده را مصرف کنند.
- آنها نباید در دوران بارداری دارویی را بدون مشاوره مصرف کنند و قبل از مصرف هرگونه دارویی باید از پزشک خود سؤال کنند. این امر به ویژه در مورد برخی از داروهای ضد تشنج صادق است.
- زنان باردار باید از الکل و یا هر نوع نوشیدنی الکلی خودداری کنند.
سؤالات متداول
آیا بیماری اوتیسم در دوران بارداری قابل‌تشخیص است؟
خیر. پزشکان نمی‌توانند در دوران بارداری متوجه شوند که کودک شما مبتلابه اوتیسم است یا خیر
آیا اوتیسم در غربالگری مشخص می‌شود؟
بله. با انجام غربالگری می‌توان ابتلا به اوتیسم را تشخیص داد اما گاهی اوقات غربالگری از تشخیص این بیماری ناتوان است.
آیا اوتیسم خطرناک است؟
بله. زیرا بیشتر افراد مبتلابه اوتیسم که روان‌پریشی دارند، احساس تنهایی و ناامیدی بیشتری کرده و ممکن است دست به خودکشی بزنند.
جمع‌بندی
اوتیسم یا درخودماندگی یک اختلال عصبی شدید در رشد و روابط اجتماعی است که فرد را ازنظر ارتباطی و کلامی دچار مشکلاتی می‌کند. اوتیسم بیشتر در پسران شایع است و این بیماری با انجام برخی تست ها و آزمایشات توسط پزشک قابل تشخیص می‌باشد.
اوتیسم می‌تواند براثر عوامل محیطی و ژنتیکی به وجود آید و علائم آن بسیار شبیه به بیش فعالی است و گاهی ممکن است فرد مبتلابه اوتیسم، مبتلابه بیش فعالی هم باشد.
بیماری اوتیسم درمان قطعی ندارد و تنها با انجام روش‌هایی می‌توان آن را کنترل کرد و یا برخی از علائم آن را از بین برد.
